Το Εγκαταλειμμένο Κολυμβητήριο...

Σήμερα λέω να σας πω μια ιστορία από το «μικρόκοσμο». Μια ιστορία συνηθισμένη στην ελληνική περιφέρεια, με το δικό της ιδιαίτερο νόημα για πολλούς ανθρώπους και μ’ ένα συμβολισμό που λέω ότι έχει ενδιαφέρον. Ο Ναυτικός Όμιλος Χίου, ιστορικό ναυταθλητικό σωματείο του νησιού με έτος ίδρυσης
το 1930, έχει τη δική του διαδρομή, τις στιγμές δόξας του, τις αγωνιστικές του επιτυχίες. Πάνω απ’ όλα όμως υπήρξε (και είναι ακόμα) ένας κοινωνικός θεσμός, ένας αθλητικός –και όχι μόνο- χώρος στον οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Κι όταν λέμε μεγάλωσαν δεν εννοούμε μόνο «αθλητικά» αλλά και κοινωνικά και ανθρώπινα. Συμφωνείς ή διαφωνείς, άλλοτε από κοντά, άλλοτε από απόσταση αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς.

Ιδιαίτερα για όσους έζησαν από κοντά το σωματείο τις δεκαετίες του 70 και του 80, ο Όμιλος (όπως λέγεται στη χιακή καθομιλουμένη) συνδέθηκε άρρηκτα με τις ναυταθλητικές του εγκαταστάσεις. Ανοιχτή πισίνα (με θαλασσινό νερό), τσιμεντένια κερκίδα που έζησε στιγμές πάθους σε αγώνες υδατοσφαίρισης και Αιγαιοπελαγιτικούς κολυμβητικούς αγώνες, δίπλα το «κωπηλατικό» και το «ιστιοπλοϊκό» τμήμα.

Η ένδοξη κερκίδα

Μπροστά στην πισίνα, το διώροφο κτίριο του συλλόγου, δείγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής αρχής της δεκαετίας του 1970 (σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Λεωνίδα Μυλωνάδη). Στο ισόγειο εστιατόριο και αίθουσα εκδηλώσεων και στον πρώτο όροφο το εντευκτήριο με τα τραπέζια του πινγκ πονγκ για τους χειμωνιάτικους μήνες, τα γραφεία την –πλούσια- τροπαιοθήκη.

Το κτίριο αυτό, χώρος κοινωνικής συνεύρεσης εν τέλει είχε τη δική του ιστορία και δεν ήταν αποκλειστικά αθλητική.  Μαθητικά πάρτυ, τρικούβερτα γαμήλια γλέντια, παθιασμένες κομματικές συγκεντρώσεις, οχλοβοή στις συνελεύσεις. Και εφηβικά φλερτ και ραντεβού παραπλεύρως στις –σκοτεινές- κερκίδες.

Το 1986 με τη δημιουργία του κλειστού Ιωνικού Κολυμβητηρίου σε άλλο χώρο (το οποίο μετά από τόσα χρόνια έχει και αυτό πλέον τα προβλήματα του, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία), οι εγκαταστάσεις του ΝΟΧ στην είσοδο της πόλης σταδιακά εγκαταλείφθηκαν. Η άλλοτε ένδοξη πισίνα με το θαλασσινό νερό μπαζώθηκε για να βγει το θαλερό γρασίδι που βλέπετε στη φωτογραφία και να φιλοξενεί περιστασιακά λούνα παρκ.

εκεί κάποτε κολυμπούσαμε...

Το κτίριο αντιστάθηκε για πολλά χρόνια. Κάτι η χρήση του ως εστιατόριο κι αίθουσα εκδηλώσεων, κάτι η χρήση του ως γραφεία και τόπος συγκέντρωσης βοήθησαν για αρκετό χρονικό διάστημα. Ώσπου στην αρχή της τρέχουσας δεκαετίας το εστιατόριο εγκαταλείφθηκε από τον τελευταίο ενοικιαστή και έκτοτε παραδίδεται με εντυπωσιακούς, είναι αλήθεια, ρυθμούς στη «φθορά του χρόνου». Με άλλα λόγια ρημάζει.

και δυο αγιοβασιλιάτικα βαποράκια πίσω από το σπασμένο τζάμι...

Υπήρξαν σκέψεις πολλές για την διάσωση των εγκαταστάσεων. Και σχέδια. Και εξαγγελίες τοπικών αρχόντων. Το σωματείο δεν έπαψε ποτέ να το επιδιώκει. Το παράδοξο είναι ότι σε κάποιες φάσεις ακόμα και λεφτά υπήρχαν. Δεν έγινε τίποτα. Το θέμα έμπλεκε σε τερατώδη γραφειοκρατία και απίστευτους λαβυρίνθους. Το θολό ιδιοκτησιακό των εγκαταστάσεων, το αυθαίρετο της κατασκευής (επί χούντας με ασλανίδειο διαταγή), η ανάγκη εκ των υστέρων νομιμοποίησης, το Λιμενικό Ταμείο, δικαστικές προσφυγές περιοίκων και άλλα πολλά που δεν τα καλοξέρω κιόλας. Στο μεταξύ ο χρόνος κάνει τη δουλειά του. Μέχρι τελικής πτώσεως φοβάμαι.

Η ιστορία αυτή, δεν αφορά μόνο την τύχη κάποιων κτιρίων, αφορά κάτι κατά την άποψή μου ευρύτερο και σημαντικότερο. Την ανικανότητα μιας τοπικής κοινωνίας να διαχειριστεί τη μνήμη της και όσα τη σηματοδοτούν, την ανικανότητα διαχείρισης αυτού που θα λέγαμε συμβολικό κεφάλαιο. Την αδυναμία να βρεθούν λύσεις, να βρεθεί συναίνεση (η ανασύσταση των εγκαταστάσεων του Ομίλου και η απόδοσή τους και πάλι σε ναυταθλητική χρήση είναι κάτι στο οποίο δε διαφωνεί κανείς), να λειτουργήσουν οι θεσμοί και να βρεθεί διέξοδος. Μιλάμε λοιπόν για μια κοινωνία που περνάει κάθε μέρα μπροστά από τη θλιβερή εικόνα στη βιτρίνα της πόλης και προτιμάει να αποστρέφει το βλέμμα.

Το Ερυθρό Καγκουρώ έζησε κάποια τρυφερά χρόνια στις παρυφές αυτών των ρημαγμένων κτιρίων. Άλλοτε από κοντά, άλλοτε από απόσταση πέρασε στιγμές, σε διάφορες και διαφορετικές φάσεις, που συνδέθηκαν με το χώρο αυτό. Μαζί και πολλοί, πάρα πολλοί άλλοι, φίλοι και φίλες. Σήμερα μαζί με τις φωτογραφίες καταθέτει τη μελαγχολία του…

ΠΗΓΗ: redkangaroo.wordpress.com