Σ.Αλέξης για τα 40 χρόνια Ν.Ο.Α.

Όταν σ' αρέσει κάτι, συμμετέχεις. Όταν αγαπάς αυτό που συμμετέχεις, προσφέρεις. Όταν προσφέρεις στον Αθλητισμό για την ηθική και μόνο ικανοποίηση και όχι με υστεροβουλία, προσφέρεις στο ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό, προσφέρεις στην ιδέα και το ιδεώδες που
περικλείει ο αθλητισμός.
Η συμμετοχή, η αγάπη, η προσφορά με επιτυχίες ή αποτυχίες και τα συναισθήματα που διακατέχουν αυτόν που έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για την ιδέα και το ιδεώδες του αθλητισμού, είναι δύσκολο ν' αποτυπωθούν σε μια σελίδα, όσο συμπυκνωμένα και να γραφούν.
Ο Ναυτικός Όμιλος Αλιβερίου ιδρύθηκε το 1961 και νεαρός τότε προσήλθα για να γραφτό στην δύναμη του ως κολυμβητής. Ήταν η εποχή που ο αθλητισμός βασίζετο στο σχολείο. Ήταν η εποχή που συμμετείχες γιατί σου άρεσε η άθληση, χωρίς υλικά κίνητρα. Συμμετείχες με μόνη απολαβή το στεφάνι ελιάς...
Στην αρχή ήμασταν λιγοστοί, που με την καθοδήγηση του πρώτου προπονητή μας Κων. Μπούρικα και στην συνέχεια του Δημ. Μαστροκώστα, ξεκινήσαμε την συγκρότηση της πρώτης ομάδας κολύμβησης & υδατοσφαίρισης, που για την τότε εποχή μόνο από εφημερίδες γνωρίζαμε....
Ποιος να φανταστεί τότε ότι ο Όμιλος μας θα ζήσει, παρά τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν, για να γιορτάζει τα 40 χρόνια ζωής και δράσης του και προσωπικά να τον εκπροσωπώ;
Το να εκπροσωπείς ένα αθλητικό όμιλο στον οποίο υπήρξες και αθλητής του, το θεωρώ υψίστη τιμή, που είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν τον εκπροσωπείς σύμφωνα με τις αρχές, τον σκοπό και τους στόχους της ιδέας του αθλητισμού.
Θαρρώ ότι η ζωή μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι αναμνήσεις και το παρόν, όσο το μέλλον, αυτό είναι άγνωστο. Έτσι λοιπόν οι αναμνήσεις είναι που μας γεμίζουν την ζωή σε όλους τους τομείς.

Τι να πρωτοθυμηθώ για τον όμιλο μας; τις προπονήσεις; τους αγώνες; τις εκδρομές; τις εκδηλώσεις; το πρόβλημα των εγκαταστάσεων; τις πρώτες πλωτές εξέδρες από βαρέλια; την αγωνία και την χαρά για την συμμετοχή μας στους αγώνες πρωταθλήματος (Καλαμάτα-Μυτιλήνη); τις σκανταλιές μας; τους συναθλητές μου και τις όμορφες στιγμές που περάσαμε; την απώλεια των παπουτσιών μου στην Καλαμάτα (1966) κατά την ώρα που αγωνιζόμουν; με αποτέλεσμα να μου αγοράσει σαγιονάρες ο προπονητής μου (Δημ. Μαστροκώστας) για να μην επιστρέψω στο Αλιβέρι ξυπόλυτος, στην Μυτιλήνη το 1967; όπου η ομάδα είχε καταλύσει σε "Ορφανοτροφείο θηλέων", τα οικονομικά του συλλόγου πενιχρά ούτε συζήτηση για ξενοδοχείο κ.α. ένα βιβλίο γράφεις! 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά όταν συζητάς τα παλιά με συναθλητές σου, όταν οι αναμνήσεις σε φέρνουν 40 και πλέον χρόνια πίσω, όταν προς στιγμή ζεις ξανά την συμμετοχή σου στους αγώνες, για να συνειδητοποιήσεις όταν επανέρχεσαι, την λαϊκή παροιμία "νάταν τα νιάτα δυο φορές".
Με τον όμιλο μεγαλώσαμε, μας δίδαξε την ιδέα του αθλητισμού, τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε, πρώτα το σπίτι η οικογένειά μας και μετά ο όμιλος, ήταν το δεύτερο σπίτι μας!
Όταν αγαπάς κάτι δεν πρέπει να μένει στα λόγια, αλλά στις ενέργειες και την προσφορά. Έτσι λοιπόν το 1976, όταν και εγκαταστάθηκα στο Αλιβέρι από την Πτολεμαΐδα όπου εργαζόμουν, συναντήθηκα με παλιούς μου συναθλητές αλλά και μέλη των Διοικήσεων από την δεκαετία του '60 και αναρωτηθήκαμε γιατί δεν λειτουργεί ο Όμιλος μας. Η ανησυχία μας αυτή απέφερε καρπούς αφού στις 17 Απριλίου του 1977 πραγματοποιήθηκε από συμπολίτες μας, που αγαπούν τον αθλητισμό, Γεν. Συνέλευση για το νέο ξεκίνημα του Ναυτικού Ομίλου Αλιβερίου, του "Ομίλου μας".
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά να σε επισκέπτεται στα γραφεία του ομίλου ο μπαμπάς ή μαμά, οι μέχρι πρότινος κολυμβητής η κολυμβήτρια, για να γράψουν το παιδί τους στην δύναμη των κολυμβητών-τριων, της (τρίτης) νέας γενιάς.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και συγχρόνως συγκίνηση να βλέπεις παιδιά 4-5 ετών, ν' απαλείφουν τα διάφορα αισθήματα φόβου, δειλίας, εγωισμού και να τα αντικαθιστούν με αυξημένη φαντασία, κρίση, αντίληψη και να κολυμπούν μέσα στο λιμάνι, στα βαθιά όπως ακούς να λένε. Αυτά τα ίδια παιδιά με τον καιρό αποκτούν φυσική αντοχή, δύναμη, μυϊκό συντονισμό, μεγαλύτερη ενεργητικότητα και επιθυμία δημιουργίας, καλλιεργώντας συγχρόνως τον αλληλοσεβασμό και την συναδελφοσύνη. Έτσι μεγαλώνοντας τα ακούς και τα βλέπεις να πανηγυρίζουν ακούγοντας την επιτυχία των συναθλητών τους στα ανώτατα ιδρύματα.... Ο αθλητισμός έχει επιτύχει να συνδυάσει "νους υγιής εν σώματι υγιεί".
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά ν' ακούς απ' τα μεγάφωνα των κολυμβητηρίων όπου και αν αγωνίζονταν αυτά τα παιδιά, (Κέρκυρα,Καλαμάτα,Χίο,Χανιά,Πάτρα,Ηράκλειο,Λάρισα,Βόλο,Ξάνθη,
Θεσσαλονίκη,
Αθήνα,Λαμία,Λιβαδειά,Χαλκίδα,Ιτέα....) τις επιτυχίες τους, να ακούς, "ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ Ο Ν.Ο.ΑΛΙΒΕΡΙΟΥ", και να τα βλέπεις μια αγκαλιά να πέφτουν στην πισίνα και να πανηγυρίζουν.
Αυτά τα παιδιά ανάγκασαν τους γονείς τους να ακολουθούν τον όμιλο όπου και να αγωνιζόταν, τους οποίους και θα πρέπει να συγχαρούμε για την δική τους προσπάθεια και επιμονή να φέρνουν τα παιδιά τους υπό τις συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε για να αθληθούν.
Και αν, Διοικητικά, Οργανωτικά, Κοινωνικά, Αγωνιστικά ο όμιλος τα κατάφερε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αισθανόμαστε και να είμαστε υπερήφανοι όλοι όσοι αγαπούμε τον αθλητισμό και κατοικούμε σε αυτή την περιοχή της Εύβοιας, στον τομέα των εγκαταστάσεων και συγκεκριμένα στην κατασκευή κολυμβητηρίου δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο.
Το μόνο που καταφέραμε 40 χρόνια είναι να εισπράττουμε υποσχέσεις.... Υποσχέσεις από Δημάρχους, Νομάρχες, Γραμ. Περιφέρειας, Γ.Γ.Αθλητισμού, Βουλευτές, Υφυπουργούς Αθλητισμού, Υπουργούς, Πρωθυπουργούς!!!
Εμείς θα επιμείνουμε και στο τέλος θ' αναγκάσουμε τους υπευθύνους φορείς και το κολυμβητήριο θα κατασκευαστεί.
Είναι άδικο για όλα αυτά τα παιδιά που κολύμπησαν μέσα στο λιμάνι και συνεχίζουν να κολυμπούν να παραιτηθούμε από αυτόν τον αγώνα, θα πρέπει να παραδώσουμε την σκυτάλη στα παιδιά μας να συνεχίσουν για κάτι καλλίτερο και να μην μας κατακρίνουν γι' αυτά που δεν κάναμε. Μπορούμε αρκεί να θέλουμε!
Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τα Διοικητικά Συμβούλια για την ανιδιοτελή τους προσφορά προς το Σύλλογο, όλους τους Αθλητές του Ομίλου μας διαχρονικά για τις επιτυχίες τους και την προσφορά τους, τους γονείς για την δική τους προσπάθεια και συνεργασία τους με το Δ.Σ., τους προπονητές μας για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, καθώς και την προσφορά όλων των αθλητών οι οποίοι δεν κατάγονται από το Αλιβέρι ούτε καν από την περιοχή μας και όμως προσφέρουν με το να συμμετέχουν με τα χρώματα του Ν.Ο.Αλιβερίου.
Επίσης θα πρέπει να πούμε ότι όση καλή θέληση και διάθεση για εργασία και προσφορά και να έχει μια Διοίκηση, εάν δεν έχει βοήθεια δεν θα μπορέσει να καταφέρει τίποτε. Γιαυτό θα ήταν παράληψης μου να μην ευχαριστήσω τους ιδιώτες, εταιρείες και καταστήματα της περιοχής μας και όχι μόνο, που διαχρονικά βοήθησαν τον όμιλο μας για να μπορέσει να παρουσιάσει αυτό το έργο και να αναδειχθεί πρώτος όμιλος μεταξύ των ομίλων που δεν διαθέτουν κολυμβητήριο. Ακόμη τους δύο "Φίλους" του ομίλου μας, που πάντοτε είναι κοντά στον Ν.Ο.Α. και στο δίκαιο αίτημα του για κατασκευή κολυμβητηρίου στο Αλιβέρι, τον Πρόεδρο της Περιφερειακής Επιτροπής Κολύμβησης Αν.Στερεάς & Εύβοιας καθώς και τον πρώην πρόεδρο αυτής, Ευάγγελο Μούτουπα & Κων/νο Καραμουσουλάκη.
Ο Ναυτικός Όμιλος Αλιβερίου είναι και θα παραμείνει το ζωντανό αθλητικό κύτταρο στην περιοχή μας, και αυτό γιατί οι αρχές του βασίζονται στον αγνό, τον ωραίο, τον αληθινό αθλητισμό.

Εύχομαι Υγεία και μεγαλύτερες επιτυχίες στους αθλητές μας, στους προπονητές μας, στα μέλη μας και σε όλους τους φίλους που αγαπούν το Ν.Ο.Α., Μέσω του αθλητισμού, της ιδέας και του ιδεώδες ο άνθρωπος αποκτά αυτενέργεια, αναπτύσσεται η άμιλλα, καλλιεργείται η σωστή ανταγωνιστικότητα, αναγνωρίζει την αξία και σέβεται τον συνάνθρωπό του. Δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές γιατί ο αθλητισμός Ενώνει. 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Ν.Ο.Α.!!!

ΜΕ ΤΙΜΗ

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΑΛΕΞΗΣ 

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ν.Ο.ΑΛΙΒΕΡΙΟΥ

Αλιβέρι 6.6.2001