βασανίζουν το σώμα και το μυαλό τους αν αυτό που κάνουν δεν αναγνωρίζετε από κανέναν.«Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι», λένε. Ήρωες στον αθλητισμό θα βαφτιστούν πολλοί. Ο επιθετικός που θα σκοράρει στις καθυστερήσεις του αγώνα, ο τερματοφύλακας που θα σώσει το τετ α τετ, ο μπασκετμπολίστας που θα ευστοχήσει με το άκουσμα της κόρνας. Είναι διαφορετικό όμως να είσαι κολυμβητής, δρομέας, άλτης, ποδηλάτης, παλαιστής, γυμναστής ή τζουντόκα. Εκεί προπονείσαι πάνω απ’όλα για το κέφι σου γιατί δεν περιμένεις τίποτα ποτέ και είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Θες μόνο να δικαιώσεις τους γονείς σου που σε πήγαιναν κάθε ημέρα μετά το σχολείο στην προπόνηση, τους φίλους σου που σου κρατούσαν μούτρα όταν τους ακύρωνες μία έξοδο και τον προπονητή σου που είναι παρών σε όλες τις φάσεις τις εξέλιξής σου. Γιατί η φύση των αθλημάτων τους είναι μοναχική.
Η Ελλάδα που πατάει στη πόδια της δεν βρίσκεται πίσω από σύγχρονα προπονητικά κέντρα. Ο ελληνικός αθλητισμός βρίσκεται σε πισίνες, σε διαλυμένα ταρτάν και στους δρόμους. Εκεί στεγάζονται οι ήρωες του ελληνικού αθλητισμού. Για αυτό ακριβώς το λόγο αξίζουν την προσοχή μας. Επειδή είναι ερασιτέχνες και ολομόναχοι. Και λόγω της ατομικής φύσης των αγωνισμάτων τους έχουν μάθει να τα βγάζουν πέρα χωρίς να περιμένουν κάτι από κανέναν.
Η μοναξιά δεν προέρχεται μόνο επειδή αγωνίζονται μεταξύ συγγενών και φίλων αλλά επειδή απουσιάζει οποιαδήποτε άλλη βοήθεια. Πόσο πιο μόνος και ξεχασμένος απ΄όλους μπορεί να νιώσει ένα κολυμβητής όταν μοιράζεται καθημερινά σε τρία τέσσερα σημεία για προπόνηση; Αλλού το πρωί για κολύμπι, αλλού το μεσημέρι για γυμναστήριο και αλλού το απόγευμα ξανά για κολύμπι. Δε τίθεται καν θέμα σύγκρισης με το επίπεδο των προπονήσεων των ξένων συναθλητών τους. Όπου πισίνες, γυμναστήρια, αίθουσα φυσικοθεραπείας, ιατρεία, καταλύματα, χώροι εστίασης βρίσκονται όλα σε ένα συγκρότημα.
Για τους αθλητές του στίβου τι να πεις; Η λέξη ήρωες αρκεί για να τους χαρακτηρίσεις όταν γυμνάζονται σε χώρους αφιλόξενους και σίγουρα ακατάλληλους για κάθε είδους άσκηση. Όσο για τους ποδηλάτες το ποδηλατοδρόμιο δεν δικαιολογεί το πρώτο συνθετικό της λέξης, ενώ οι γυμναστές κάνουν προπονήσεις με όργανα που έχουν μείνει προίκα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Την ίδια στιγμή η πολιτεία συναντάται με εκπροσώπους ανώνυμων εταιριών και οι ιδιοκτήτες τους ανταλλάσσουν ανακοινώσεις με αιχμές, καρφιά, βέλη, τόξα, ακόντια και πέτρες, κάνοντας τους υγιείς φιλάθλους να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Μακάρι το χρόνο που αφιερώνει η εκάστοτε αθλητική ηγεσία της χώρας για να λύσει τα προβλήματα επαγγελματικών αθλημάτων να τον αφιέρωνε και αλλού. Όχι πως θα άλλαζαν ως δια μαγείας τα πράγματα αλλά θα έδειχνε σε όλους πως δεν υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα.
Στην τελική τα προβλήματα από τα οποία μαστίζονται τα «μικρά» αθλήματα απειλούν ευθέως την ύπαρξή τους, σε αντίθεση με επιχειρηματικές κόντρες και επικοινωνιακά παιχνίδια που μόνο φανατισμό μπορούν να προσφέρουν.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:Στέφανος Σουλιώτης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου