πρωταγωνιστή τον Έλληνα Σπύρο Γιαννιώτη. Μέσα σε λίγες γραμμές θα προσπαθήσω να αναλύσω και να τεκμηριώσω την μοναδικότητα της.
του Χρήστου Γαρέφη
Ολυμπιονίκης ιστιοπλοϊας, παγκόσμιος πρωταθλητής τριάθλου, πρωταθλητής κολύμβησης
1) Καταρχήν ο Αυστραλός κολυμβητής έσπασε από την εκκίνηση τον κώδικα ακολουθίας της μεγάλης απόστασης. Έφυγε χωρίς σκέψη και σχεδιασμό. Εδώ σεβόμενος την προσπάθεια του και αναγνωρίζοντας την μεγάλη αξία του τολμώ να πω, πως στέρησε από τον εαυτό του και την χώρα του απο μια καλή θέση τερματίζοντας τελικά στις τελευταίες. Με όλο το θάρρος δηλώνω πως δεν κολυμπάς έτσι Ολυμπιακούς. Μπορείς να το δοκιμάσεις σε άλλους αγώνες, όχι στον κορυφαίο του πλανήτη.
2) Το μοναδικό της υπόθεσης είναι ότι ΟΥΔΕΙΣ τον ακολούθησε δείχνοντας όλοι πόσο μεγάλοι αθλητές είναι. Έκαναν αυτό που έπρεπε, δεν επιτέθηκαν και κολύμπησαν όπως προστάζουν οι κανόνες και το πρωτόκολλο κορυφαίων αγώνων. Μαζί τους και ο Σπύρος. Μέσα στο υγρό θαλάσσιο μονοπάτι της οικονομίας που δημιουργείται από τους προπορευόμενους κολυμβητές με υπομονή, προσήλωση και αυτοσυγκέντρωση. Όπως ακριβώς του έχει μάθει ο κορυφαίος προπονητής του Νίκος Γέμελος.
3) Χτύπησε όταν έπρεπε σαν απόλυτος παγκόσμιος πρωταθλητής και τερμάτισε ΠΡΩΤΟΣ στην νοητή ευθεία του τερματισμού. Για αυτό τον έγραφε ο υπολογιστής ΠΡΩΤΟ για 1 λεπτό περίπου. Το τσιπάκι στον καρπό είπε την αλήθεια. Τα τσιπάκια των κολυμβητών λειτουργούν στα περάσματα και μέσω αυτών βλέπουμε που είναι ο καθένας κάθε γύρο. Αυτά λειτούργησαν στον ταυτόχρονο τερματισμό της νοητής ευθείας και το όνομα του Έλληνα έκανε την εμφάνιση του στην πρώτη θέση. Ύστερα βέβαια υπερίσχυσε ο κανονισμός του πίνακα και της επαφής όπου ο Σπύρος ήταν δεύτερος γιατί προς τιμήν του δήλωσε «τερμάτισα λάθος».
4) Μαζί με τους δύο πρώτους σε λιγότερο από δέκατα οι άλλοι δύο και πιο πίσω από αυτούς στα δέκατα άλλοι τόσοι κλπ.
Απίστευτα πράγματα όμως δικαιολογούνται γιατί η ανοιχτή θάλασσα είναι κοντά στην ποδηλασία και καλό θα είναι στο μέλλον οι ειδικοί να προβλέψουν μαζικές αφίξεις και να καθιερώσουν τους τερματισμούς χωρίς πίνακα ψηλά όπου εξαντλημένοι όλοι για να τον φτάσουν φαντάζει ακατόρθωτο στο τέλος.
Τα τσιπάκια στους καρπούς μπορούν να δώσουν δίκαιες λύσεις χωρίς να υποχρεώνουν τους αθλητές σε extra δυσκολίες που ούτως η άλλως η ανοιχτή θάλασσα έχει πολλές.
Ρεύματα, κυματισμοί, προσανατολισμός, σωματική επαφή, καβαντζάρισμα στις σημαδούρες, ανεφοδιασμός.
Ας απαλλάξουμε τους αθλητές από την δυσκολία του τερματισμού. Ας αφήσουμε τα τσιπάκια να πουν την αλήθεια και να κάνουν τη δουλειά τους μέχρι τέλος. Όπως εκείνο του δεξιού χεριού του Σπύρου που είχε ταυτόχρονη άφιξη με το χέρι του Ολλανδού αλλά προφανώς στα χιλιοστά του sec ήταν μπροστά ο δικός μας αθλητής και για αυτό επαναλαμβάνω τον έγραφε σαν πρώτο ο υπολογιστής για 1 λεπτό περίπου.
Απόλαυσα πολλά αγωνίσματα αλλά αν με ρωτήσετε τί θα θυμάμαι από την Ολυμπιάδα του Ρίο σε μερικά χρόνια σίγουρα θα σας περιγράψω την εξής εικόνα. Στα 10χλμ. ανοιχτής θάλασσας ανδρών 500μ. πριν τον τερματισμό τουλάχιστον 6-8 κολυμβητές μετα από 110 λεπτά απίστευτου αγώνα σκίζουν τα κύματα σε μια ευθεία που σπάζει καρδιές για 6-8 τουλάχιστον κράτη και για όλους όσοι παρακολουθούσαν παγκοσμίως.
Γιατί υπήρχαν εκεί 25 παιδιά οι καλύτεροι του κόσμου από 25 διαφορετικές χώρες από τις 200 περίπου γιατί οι 175 δεν προκρίθηκαν.
Μεγαλείο, απίθανος συντελεστής δυσκολίας κατασταση ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Και ξαφνικά ο μεγαλύτερος σε ηλικία κολυμβητής ένα σώμα μπροστά και μοιάζει ανίκητος και τα μέτρα δεν τελειώνουν ποτέ.
Δεν μπορεί όμως αυτός ο αγώνας να τελειώσει απλά.
Η νομοτέλεια επεμβαίνει και τον κάνει απόλυτο θρίλερ όπως ακριβώς αξίζει σε μια μοναδικότητα. Η αναμέτρηση αυτη θα μείνει στην ιστορία.
Προκαλεσε σε όλον τον κόσμο, σε όλα τα κράτη παροξυσμό αθλητικού μεγαλείου και προσπάθειας.
Αναρίθμητες οικογένειες όπως η δική μου όρθιες μέσα στα σπίτια με κομμένη την ανασα παρακολουθούσαν κατι επαναλαμβάνω μοναδικό και στο τέλος όλοι με συγκινηση μοιραστήκαμε αξεχαστα συναισθήματα.
Όπως και οι πρωταγωνιστές. Με τον Ολλανδό νικητή που οι κινήσεις του μετα τον τερματισμό ήταν απίστευτα μετριοπαθείς και έδειχναν υψηλό επίπεδο χαρακτήρα και ανθρώπου.
Εγώ θα θυμάμαι όμως για πάντα τον Γιαννιώτη. Οχι γιατί είναι Έλληνας. Θα τον θυμάμαι γιατί ήταν ο μόνος που άγγιξε το απόλυτο σε εκείνον τον αγώνα. Πλησίασε και μπήκε περισσότερο από όλους στην άγνωστη – ανεξερεύνητη περιοχή της ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ όπου μπαίνουν μόνο ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ για να κάνει ότι με δέος και θαυμασμό παρακολουθήσαμε.
Και για αυτό τον ψηφίζω σαν τον καλύτερο και πρώτο στα αποτελέσματα και στις καρδιές μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου