η «Μονομαχία στην πισίνα»;
Πρόκειται για μια διοργάνωση, αντίστοιχη του Ryder Cup στο γκολφ όπου οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια μεικτή ομάδων από την Ευρώπή.
Στην πιο αμφίρροπη διοργάνωση των τελευταίων ετών, η οποία διεξήχθη το 2013 στο κολυμβητικό κέντρο Τόλκρος της Γλασκόβης, οι ΗΠΑ διατήρησαν τα σκήπτρα και παράλληλα το εντυπωσιακό αήττητο ρεκόρ τους, επικρατώντας των επίλεκτων Ευρωπαίων κολυμβητών, σε κούρσα τάι μπρέικ 4Χ50μ. μεικτής ομαδικής. Για πρώτη φορά στη 10ετή ιστορία του θεσμού, οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες μετά από 30 αγωνίσματα, με σκορ 131-131, ύστερα από ένα εκπληκτικό ντεμαράζ των Αμερικανών, οι οποίοι κάλυψαν το εις βάρος τους σκορ 68-52 που είχε διαμορφωθεί κατά την πρώτη μέρα των αγώνων.
Και όπως θα άρμοζε σε ένα τέτοιο χιτσοκικό φινάλε, τελικά χρειάστηκε ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ για να καθορίσει τον μεγάλο νικητή. Έτσι, η ομάδα των ΗΠΑ επικράτησε στην κρίσιμη κούρσα με χρόνο 1:37.17, ξεπερνώντας τους Ευρωπαίους για μόλις 2 δέκατα (!) του δευτερολέπτου, χάρη στη 17χρονη τότε Σιμόν Μάνιουελ από το Σούγκαρ Λαντ του Τέξας, η οποία άφησε ελάχιστα πίσω της την 23χρονη Αγγλίδα πρωταθλήτρια Φραντσέσκα Χόλσολ από το Σάουθπορτ.
Αυτή ήταν η 6η συνεχόμενη κατάκτηση της «Μονομαχίας στην Πισίνα» για τους Αμερικάνου. Ήταν όμως μία πολύ δύσκολη επικράτηση, που απέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο τη σταθερά ανοδική πορεία των Ευρωπαίων οι οποίοι το 2009, στην πρώτη τους Μονομαχία στο Μάντσεστερ, είχαν γνωρίσει τη συντριβή με σκορ 185-78. Τότε που με τους Αμερικανούς συμμετείχε και ο Μάικλ Φελπς.
Η παράδοση και ο Ταρζάν!
Ο εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτός θεσμός πρωτοξεκίνησε το 2003, ως ένας τρόπος για την εξέλιξη του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, παραδοσιακές υπερδυνάμεις της πισίνας, σε μία σχεδόν αιωνόβια κόντρα… ανάλογη με το Αργεντινή – Βραζιλία στο ποδόσφαιρο! Οι ΗΠΑ ήταν οι θριαμβεύτριες και στις τρεις πρώτες διοργανώσεις, που έλαβαν χώρα μεταξύ 2003-2007 (ανά 2ετία). Σύμφωνα με τον θρύλο, η αιτία της αντιπαλότητας ανάμεσα στις δύο χώρες έχει τις ρίζες της στο μακρινό 1924 και στον θρυλικό Αμερικανό Ολυμπιονίκη Τζόνι Βαϊσμίλερ. Ο μετέπειτα κινηματογραφικός Ταρζάν είχε σαρώσει τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 και του 1928, κατακτώντας συνολικά 5, δηλαδή ένα για κάθε αγώνισμα στο οποίο έλαβε μέρος. Ήταν λοιπόν στο Παρίσι το 1924, όταν χάρη στον θεόρατο κολυμβητή με το γερμανικό επίθετο, οι ΗΠΑ κατακτούσαν το χρυσό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία των 800μ. ελεύθερο ομαδικό, αφήνοντας δεύτερους τους Αυστραλούς. Μία θρυλική έχθρα είχε μόλις γεννηθεί…
Η έλευση των Ευρωπαίων
Μετά τις πρώτες τρεις εύκολες επικρατήσεις των Αμερικανών, και για χάρη συντήρησης του ενδιαφέροντος στον θεσμό της «Μονομαχίας στην πισίνα» αποφασίστηκε η αντικατάσταση της… απογοητευμένης Αυστραλίας από τη μεικτή ομάδα επιλέκτων της Ευρώπης. Το τέχνασμα των διαμόνιων επιχειρηματικά Αμερικανών αποδείχτηκε πραγματικά εμπνευσμένο, καθώς χάρη στο άνοιγμα προς τη γηραιά ήπειρο, το εμπορικό και αθλητικό ενδιαφέρον για τη διοργάνωση αναθερμάνθηκε! Άλλωστε, για ένα ατομικό άθλημα όπως η κολύμβηση, οι μεγάλοι αγώνες περιορίζονται συνήθως σε 2 συναντήσεις τον χρόνο και η επακόλουθη προβολή από τα ΜΜΕ είναι ελάχιστη, σε σύγκριση με την τηλεοπτική αφθονία των ομαδικών σπορ.
Η πρώτη «Μονομαχία στην πισίνα» ΗΠΑ – Ευρώπης διεξήχθη στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, μεταξύ 19-20 Δεκεμβρίου 2009. Η ευρωπαϊκή ομάδα αποτελούνταν από έναν συνδυασμό Βρετανών, Γερμανών και Ιταλών κολυμβητών, με το ταιριαστό όνομα E-Stars. Ωστόσο, το ενδιαφέρον ήταν μονόπλευρο, καθώς το τελικό σκορ 185-78 υπέρ των Αμερικανών (με 8 παγκόσμια ρεκόρ) δεν άφησε και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους. Η συγκεκριμένη διοργάνωση έμεινε επίσης στην ιστορία ως η τελευταία στην οποία χρησιμοποιήθηκαν μαγιό από πολυουρεθάνη, αφού από 1/1/2010 καθιερώθηκε και πάλι η χρήση υφασμάτινων μαγιό.
Στη δεύτερη κατά σειρά μονομαχία, οι δύο ομάδες τέθηκαν αντιμέτωπες επί αμερικανικού εδάφους και συγκεκριμένα στην Ατλάντα (16-17 Δεκεμβρίου 2011), χρησιμοποιώντας τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της πόλης από τους Αγώνες του 1996. Οι οικοδεσπότες επικράτησαν και πάλι πολύ άνετα, με σκορ 181,5-80,5 μίας σαφώς πιο πολυσυλλεκτικής ευρωπαϊκής ομάδας, που αποτελούνταν από Βρετανούς, Ολλανδούς, Πολωνούς, Λευκορώσους, Δανούς, Αυστριακούς, Ιρλανδούς, Λιθουανούς και Ούγγρους αθλητές.
Οι ιστορικές μονομαχίες
Στις τρεις πρώτες διοργανώσεις, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Αυστραλία, οι Αμερικανοί επικράτησαν μάλλον εύκολα των «καγκουρό», προλειαίνοντας το έδαφος για τη μετέπειτα αλλαγή σκυτάλης.
Η πρώτη Μονομαχία της ιστορίας, έλαβε χώρα στην Ιντιανάπολις της Ιντιάνα στις 6 Απριλίου 2003. Ήταν ένας πραγματικός περίπατος για τους οικοδεσπότες Αμερικανούς, καθώς επικράτησαν με σκορ 196-74, κερδίζοντας 21 από τα συνολικά 26 αγωνίσματα. Το αποτέλεσμα αποτέλεσε το ιδανικό τονωτικό για την αυτοπεποίθηση της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, αφού κυριάρχησε τόσο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2003, όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας την επόμενη χρονιά.
Δύο χρόνια αργότερα, στις 2 Αυγούστου 2005, οι Αμερικανοί διοργάνωσαν και πάλι τον θεσμό, αυτή τη φορά στο Ίρβαϊν της Καλιφόρνια. Επαναλαμβάνοντας τον προ διετίας θρίαμβό τους, οι ΗΠΑ επικράτησαν στα 18 από τα 28 διαθέσιμα αγωνίσματα, μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό 2.600 συμπατριωτών τους. Το τελικό σκορ 190-102 δεν είπε, ωστόσο, όλη την ιστορία, καθώς οι Αυστραλοί επικράτησαν τουλάχιστον στις γυναίκες, με επιμέρους σκορ 76-70.
Η τρίτη και τελευταία αμερικανο-αυστραλιανή Μονομαχία έλαβε χώρα επί αυστραλιανού εδάφους και συγκεκριμένα στο Σύδνεϊ (3 Απριλίου 2007), που το 2000 είχε φιλοξενήσει τους 27ους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι φιλοξενούμενοι διατήρησαν το αήττητο ρεκόρ τους, κάνοντας το 3 στα 3, με τελικό σκορ 181,5-129,5. Στα αξιοσημείωτα της διοργάνωσης ήταν το απίστευτο ρεκόρ της -22χρονης τότε- Αυστραλέζας Λίμπι Λέντον, η οποία έγινε η πρώτη γυναίκα που έσπασε το φράγμα των 53 δευτερολέπτων στα 100μ. ελεύθερο, με χρόνο 52,99. Το κατόρθωμά της ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό, καθώς το πέτυχε αγωνιζόμενη κόντρα στο αμερικανικό μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Μάικλ Φελπς, ο οποίος είχε τερματίσει σε 48,72 δευτερόλεπτα! Δυστυχώς, όμως, για τη Λέντον λόγω της μη επίσημης μορφής της συγκεκριμένης κούρσας (αφού αγωνιζόταν εναντίον ενός άντρα), η οποία δεν αναγνωρίζεται ως επίσημο αγώνισμα από την παγκόσμια ομοσπονδία FINA, ο χρόνος της δεν επικυρώθηκε ως παγκόσμιο ρεκόρ.
πηγή: sportsfeed.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου