Από μικρός θυμάμαι τη μητέρα μου να με συμβουλεύει: “μην έχεις άγχος παιδί μου”, λες και υπήρχε κουμπί να το πατήσω και εγώ αδυνατούσα
να το βρω ή επέλεγα να μην του δώσω σημασία!
Του Κωνσταντίνου Μητρόπαπα
Από την άλλη ο προπονητής μου κάρφωνε για πάντα στο νου μου: “αν ανέβεις στο βατήρα της εκκίνησης και δεν έχεις άγχος, πρώτος δε βγαίνεις!”.
Σιγά - σιγά άρχισα να ανακαλύπτω το άγχος. Πρώτ’ απ’ όλα διαπίστωσα βιαίως (αφού δεν μπορούσα με τίποτα να απαλλαγώ απ’ αυτό) ότι μπορεί και να μη με σκοτώσει! Μπορώ να ζήσω με αυτό, να το κάνω σύμμαχο και αρωγό κάθε μου προσπάθειας!
Αργότερα μπήκα σε πιο δύσκολα μονοπάτια… μπήκα όμως! Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα αξιοποιήσω το ότι μπορεί να είναι κινητήριος δύναμη, αντί για ανασταλτικός παράγοντας. Πώς δηλαδή μπορεί να επενεργεί θετικά και δημιουργικά στη σκέψη και τη δράση μου και τελικά να αναδειχθεί σε ανταγωνιστικό μου πλεονέκτημα!
Άρχισα να νικώ το φόβο μου, την ανασφάλεια, τις αδυναμίες! Η καλή προετοιμασία, το πάθος και η αφοσίωση στους στόχους, μετασχημάτισαν το άγχος σε μονόδρομο για την επιτυχία. Η κάθε επιτυχία, μπορεί να περνούσε μέσα από πολλές ενδιάμεσες αποτυχίες, όμως είχε καρφωθεί σαν πρόκα στο νου μου ότι: “στο κάθε τέλος, όλα θα πάνε καλά. Αν δεν είναι καλά, δεν έχω φτάσει στο τέλος!”. Έβαζα το κεφάλι κάτω, ανασυγκροτούσα δυνάμεις, μιλούσα με το άγχος μου και ξανά σε κάποιο βατήρα αναμετρούσαμε τις δυνάμεις μας.
Πέρασα μέσα από πολλές ήττες και έφτασα στις νίκες μου, κάθε φορά κρατούσα το κεφάλι μου ψηλά και κοιτούσα πιο πέρα από εκεί που κοιτούσαν οι άλλοι για μένα. Κατέκτησα την πίστη που μου ενέπνευσε ο προπονητής μου και η πίστη αυτή ήταν στον εαυτό μου. Όχι στο τυχαίο, όχι στο απροσδόκητο, όχι στο αναπόφευκτο! Σ’ εκείνο που ήθελα πιο πολύ από κάθε άλλον.
Ότι έμαθα στον αθλητισμό μικρός, έγινε χούι, που όπως λένε, πρώτα θα βγει η ψυχή και μετά αυτό. Διαπίστωσα -με χαρά πλέον- ότι αυτό το “ύπουλο πράγμα” το άγχος, υπάρχει και λειτουργεί σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας, σε κάθε έκφανση της ζωής μου, εκεί ακριβώς που προκαλούσα τον εαυτό μου και κοιτούσα λίγο πιο ψηλά απ’ εκεί που βρισκόμουν.
Είδα με έκπληξη να διεκδικώ την αξιολόγησή μου μέσα από επίπονες διαδικασίες παρουσίασης της εργασίας μου σε experts του εκάστοτε χώρου, διεκδικώντας τη βελτίωσή μου. Είδα το άγχος μου να κορυφώνεται, την καρδιά μου να χτυπά όσο γρήγορα χτυπούσε όταν τερμάτιζα τα 100 πεταλούδα στα παιδικά μου χρόνια, όμως αμέσως μετά τη διαδικασία, τα μάτια μου να γυάλιζαν, ο νους μου πλημύριζε συναισθήματα και το πείσμα μου κορυφωνόταν, διεκδικώντας την επόμενη πρόκληση! Εκείνη που θα κατάφερνε να φέρει τα ίδια “συμπτώματα” σε νου, σώμα και καρδιά. Εκείνη που θα με έκανε πιο δυνατό, πιο σίγουρο, πιο έτοιμο. Ποτέ όμως, απαλλαγμένο από το μαγικό άγχος μου!
Είναι το άγχος που με έκανε “doer” και όχι εκείνο που με ανέκοψε από το να υλοποιώ τις σκέψεις και ιδέες μου!
Δεν μοιράστηκα αυτές τις σκέψεις επιδιώκοντας το θαυμασμό κάποιων που λύγισαν ή λυγίζουν καθημερινά στο στίβο της ζωής τους, εγκαταλείπουν προσπάθειες, νικιούνται. Τις μοιράστηκα γιατί υπάρχει και μια άλλη οπτική του ίδιου πράγματος, που όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Κάθε φορά που κάτι προκαλεί το νου μας (γιατί εκεί βρίσκονται όλα), ή θα είμαστε αδιάφοροι ή θα είμαστε αγχωμένοι. Ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνων που τελικά αποτυγχάνουν είναι η έλλειψη άγχους για το αποτέλεσμα. Είτε είναι “πρώτοι”, είτε είναι “experts”, είτε είναι αδαείς και αδιάφοροι. Οι νέοι πρώτοι, ήθελαν πάντα την πρωτιά περισσότερο από τους παλιούς, οι νέοι experts πίστευαν πάντα ότι απέχουν πολύ απ’ αυτό και προσπαθούσαν περισσότερο, ενώ τέλος οι αδαείς και αδιάφοροι, δεν προσηλώθηκαν ποτέ στους στόχους τους.
Υπάρχει μια μαγική σχέση με το άγχος που κάθε ένας πρέπει να την ανακαλύψει μόνος του. Τη στιγμή που θα τα καταφέρει να ξεπεράσει την κορυφή, θα καταφέρει να δει εκείνο που πραγματικά μπορεί να σε κάνει να ξεπεράσεις κάθε προσδοκία σου!
πηγή:sknews.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου