Κατά τη δεκαετία του ’80,
δεν ήταν λίγες οι φορές που οι προπονητές μας πέταξαν έξω από την πισίνα για τιμωρία, ή μας διέταξαν να κάνουμε αμέτρητα σετ πεταλούδας για παραδειγματισμό. Τέτοιες πρακτικές θεωρούνται πλέον παρωχημένες ενώ αποδοκιμάζονται τόσο από γονείς όσο και από εκπαιδευτικούς. Πρέπει λοιπόν να εκλείψουν οριστικά και από την προπονητική.
Ο προπονητής συνειδητά θα πρέπει να πλησιάσει τον αθλητή του και να του εξηγήσει τις αδυναμίες που παρατήρησε στο σετ που εκτέλεσε. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, μία «επιφανειακή» προσέγγιση δεν είναι αρκετή. Ο προπονητής θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αθλητή ώστε ο τελευταίος να του μιλήσει ανοιχτά για καθετί που τον απασχολεί και αναστέλλει την απόδοσή του. Αλλά και πάλι οι υποχρεώσεις του προπονητή δε σταματούν εδώ. Ο προπονητής θα πρέπει να ταυτιστεί συναισθηματικά με τον αθλητή του, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες του, να γίνει μέρος του προβλήματός του, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι κατανοεί το πρόβλημά του και συμπάσχει. Έτσι ο αθλητής αισθάνεται ότι εκτιμάται και ότι η συμπεριφορά του δεν αποδοκιμάζεται. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είναι σε θέση να ακούσει τις συμβουλές του προπονητή του. Διότι πλέον το κίνητρο του αθλητή δε θα βασίζεται στον ψυχικό και σωματικό εκφοβισμό αλλά στη θέλησή του να μην απογοητεύσει τον συμπαραστάτη και αρωγό του, δηλαδή τον προπονητή του.
Όλες οι παραπάνω πρακτικές, που περιγράφουν ουσιαστικά τον όρο ενσυναίσθηση, δεν είναι άγνωστες στις μέρες μας. Οι περισσότεροι προπονητές, συνήθως αυθόρμητα και όχι συνειδητά, βρίσκονται κοντά στους αθλητές τους λόγω της παιδαγωγικής τους κατάρτισης που θεωρείται πλέον αναγκαία στην προπονητική. Ο καλός προπονητής θα πρέπει να είναι πρωτίστως παιδαγωγός και να χαρακτηρίζεται από υπομονή και όρεξη για ουσιαστική δουλειά.
Μεσσήνης Σπήλιος, Προπονητής Κολύμβησης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου