Μάικλ Φελπς, Ράιαν Λόχτι, Άαρον Πίρσολ, Πολ Μπίντερμαν, Φρέντι Μπουσκέ, Αλέν Μπερνάρ, Σέζαρ Σιέλο, Ουσάμα Μελούλι,
Μίλοραντ Κάβιτς, Φεντερίκα Πελεγκρίνι, Μπρίτα Στέφεν, Ρεμπέκα Σόνι, Κρίστι Κόβεντρι, Αριάνα Κούκορς, Σάρα Σέστρεμ, Κατίνκα Χόσου, Ντάρα Τόρες, Στέφανι Ράις, είναι μόνο μερικοί σταρ που βρέθηκαν στο Φόρο Ιτάλικο το διάστημα 26 Ιουλίου με 2 Αυγούστου 2009. Πραγματοποιήθηκαν 40 αγωνίσματα στα οποία από τα προκριματικά μέχρι και τους τελικούς σημειώθηκαν 43 παγκόσμια ρεκόρ! Ήταν η τελευταία μεγάλη διοργάνωση με τα μαγιό τεχνολογίας, με τον Μάικλ Φελπς να είναι από τους ελάχιστους (λόγω χoρηγού) που δεν αγωνίστηκε με το συνθετικό μαγιό που τους έκανε όλους πιο γρήγορους.
Εκείνο το παγκόσμιο πρωτάθλημα χαρακτηρίστηκε ως το κορυφαίο από κάθε άποψη και σε αυτό συνέβαλαν τόσο οι αθλητές όσο και οι Ιταλοί φίλαθλοι που… ξεχείλιζαν τις κερκίδες του Φόρο Ιτάλικο κάθε μέρα.
Ήταν 29 Ιουλίου και στο κολυμβητήριο δεν έπεφτε καρφίτσα. Τελικός 200μ. πεταλούδα με Μάικλ Φελπς το μεγάλο αγώνισμα όμως για τους Ιταλούς υπήρχε μόνο το 200αρι ελεύθερο των γυναικών με την απόλυτη σταρ της Ιταλίας εκείνες τις ημέρες, Φεντερίκα Πελεγκρίνι να ετοιμάζεται να καταρρίψει ακόμα ένα παγκόσμιο ρεκόρ.
Ολόκληρη η Ιταλία ζούσε για τις κούρσες της ντίβας και το καταλάβαινες εύκολα καθώς έβλεπες το πρόσωπο της πάντου. Εφημερίδες, κανάλια, διαφημιστηκές ταμπέλες στους δρόμους. Παντού Πελεγκρίνι.
Λίγη ώρα πριν κολυμπήσει στο 200αρι, ξαφνικά το Φόρο Ιτάλικο ξεσηκώθηκε δίχως να υπάρχει αγώνας εκείνη τη στιγμή. Περισσότεροι από 15.000 θεατές χειροκροτούν ακατάπαυστα, ενώ στη γιγαντοθόνη του κολυμβητηρίου εμφανίζεται μια γνώριμη φυσιογνωμία. Ήταν ο Μπαντ Σπένσερ… Εννοείται συμμετείχα στην αποθέωση. Είχα… λιώσει τις ταινίες με τον Τέρενς Χιλ. Δε θυμάμαι πόσες φορές έχω δει «Το όνομα μου είναι Τρινιτά» και το «Με λένε ακόμα Τρινιτά» (ο Μπαντ Σπένσερ έπαιζε τον αδελφό του Χιλ-Τρινιτά, ο οποίος λεγόταν «Μπαμπίνο»).
Ο αφελής γύρισα δίπλα στον Ματέο, τον εθελοντή που μας εξυπηρετούσε στη μεικτή ζώνη και του είπα: «Φοβερός ηθοποιός ο Μπαντ Σπένσερ. Και στην Ελλάδα μας αρέσει πολύ όπως και σε εσάς τους Ιταλούς». Ο Ματέο που δεν πρέπει να ήταν πάνω 22-23 ετών μου χαμογέλασε και μου είπε: «Αυτός είναι ο Κάρλο Πεντερσόλι ο Ναπολιτάνος. Για τους Ιταλούς είναι κάτι όπως ο Μαίκλ Φελπς για τους Αμερικανούς!». Ενώ τα χέρια μου συνεχίζουν μηχανικά το χειροκρότημα, κάνω την ερώτηση του αμαθή: «Τον Μπαντ Σπένσερ δε χειροκροτάμε;» για να μου δώσει την απάντηση που δεν μπορώ να ξεχάσω. «Εσύ ναι. Εμείς χειροκροτάμε τον πρώτο Ιταλό που κολύμπησε τα 100μ. ελεύθερο κάτω από ένα λεπτό!»…
Εκείνη την ημέρα έγιναν επτά παγκόσμια ρεκόρ στο Φόρο Ιτάλικο, μεταξύ των οποίων αυτό των 200μ. πεταλούδα του Μάικλ Φελπς (χωρίς μαγιό τεχνολογίας) και των 200μ. ελεύθερο της Φεντερίκα Πελεγκρίνι. Και τα δύο ήταν… εξωγήινες επιδόσεις που αντέχουν μέχρι σήμερα και δύσκολα θα καταρριφθούν. Το κείμενο της ανταπόκρισης που είχα στείλει με την περίληψη της ημέρας, ξεκινούσε ως εξής: «Υπό το βλέμμα του Μπαντ Σπένσερ…». Ξόδεψα άδικα τέσσερις λέξεις.
Μετά το τέλος των τελικών έφυγα «σφαίρα» προς την κερκίδα των επισήμων για να συναντήσω τον γίγαντα (από κάθε άποψη) Μπαντ Σπένσερ. Το συναίσθημα να συναντάς από κοντά έναν «ήρωα» που ταύτισες με την παιδική σου ηλικία είναι απερίγραπτο. Απλά στεκόμουν στα 2 μέτρα και τον χάζευα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου