«Να βρεθεί κάποιος να με βοηθήσει με τα έξοδά μου. Δυστυχώς, μόνο να κολυμπάω ξέρω», είπε αρχικά ο Γιαννιώτης.
Όσον αφορά στους Ουλμπιακούς, από τη στιγμή που έχει γεννηθεί στο Λίβερπουλ νιώθεις πως, «Το να κολυμπάω στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου θα είναι σαν να κολυμπάω στο σπίτι μου».
Ο Παγκόσμιος πρωταθλητής μίλησε για τον αγώνα που έδωσε στα 10 χλμ. λέγοντας: «Είχε φοβερή ζέστη, αλλά όλα πήγαν μια χαρά. Κολύμπησα ήρεμα, δεν ήθελα να ανεβάσω θερμοκρασία. Όταν δεν κολυμπάς γρήγορα, όλα περνάνε από το μυαλό σου. Λίγο πριν τα τελευταία δύο χιλιόμετρα κατάλαβα ότι βρισκόμουν σε καλή κατάσταση. Άρχισα να ανεβαίνω, ήλεγχα την κατάσταση και στην τελευταία σημαδούρα, στα 1.000 μ., μπόρεσα κι έδωσα πολύ δυνατό ρυθμό. Κράτα το, κράτα το έλεγα από μέσα μου. Έβλεπα τη σημαδούρα να έρχεται και σκεφτόμουν τι μπορώ να κάνω. Κράτησα δυνάμεις για το τελευταίο φίνις γιατί σκέφτηκα ότι ο Λούρτζ θα μπορούσε να με περιμένει. Έδωσα δύναμη ως το τέλος και τερμάτισα πρώτος».Αυτό το μετάλλιο, όπως δήλωσε ο Σπύρος Γιαννιώτης: «Ήταν το απωθημένο μου. Το όνειρο μου ήταν ένα χρυσό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα».
Μιλώντας για τον προπονητή του, τον Νίκο Γέμελο, τόνισε: «Ο Νίκος είναι φίλος και αδερφός μου. Έχουμε περάσει τόσες ευχάριστες στιγμές. Όταν ήρθε και με βρήκε με βουρκωμένα μάτια, βούρκωσα κι εγώ. Μπορώ να φανταστώ τι ένιωθε εκεί πάνω, την ώρα που με φώναζε στα τελευταία μέτρα. Αυτό το μετάλλιο ήταν το απωθημένο μας».
Ωστόσο, ο Παγκόσμιος πρωταθλητής δεν έχει τη στήριξη που θα έπρεπε, αν και αποφεύγει να κάνει παράπονα. «Μόνο η Ομοσπονδία με στηρίζει και την ευχαριστώ ξανά. Δεν θα έκρυβα ποτέ κάποιον που με βοηθά πολύ. Φτάνω στο τέλος της καριέρας μου και όσα χρόνια κολυμπώ, συναντώ κλειστές πόρτες. Τώρα δεν ξέρω τι θα γίνει, κέρδισα χρυσό μετάλλιο, μπαίνουμε σε προολυμπιακή περίοδο και έχω αποδείξει ποιος είμαι. Δεν παραπονιέμαι, ούτε θα μείωνα την επιτυχία μου με το να παραπονιέμαι, θα ήθελα όμως να βρεθεί κάποιος να με βοηθήσει», ήταν τα λόγια του Σπύρου Γιαννιώτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου