Ποτέ άλλοτε στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας ο πωπός μας δεν είχε γίνει τόσο καλός φίλος με την καρέκλα. Τι καλοί φίλοι λέω, κολλητοί, αχώριστοι. Μη μου πείτε ότι τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είσαστε καθιστοί; Έτσι δυστυχώς περνάμε το 80% της ενεργής ημέρας μας. Καθιστοί στο γραφείο, στο αυτοκίνητο, στο τραπέζι, στην τηλεόραση…
Ισχυρίζομαι ότι η άσκηση είναι σημαντική για τα παιδιά, αλλά πιστεύω ότι είναι εξίσου σημαντική και για τους μεγάλους, ιδιαίτερα στις μέρες μας. Οι λόγοι γνωστοί, δεν θα τους αναφέρω εδώ. Δεν είναι ανάγκη να βγει κάποιος από την πόρτα του παθολόγου ή του καρδιολόγου για να ξεκινήσει την άσκηση. Έχει πολλές ευκαιρίες να την εντάξει στην καθημερινή του ζωή και οι θετικές επιδράσεις δεν αποτυπώνονται μόνο στο χαρτί των εξετάσεων του διαγνωστικού κέντρου.
Δοκιμάστε μια φορά πριν πάτε στη δουλειά ή αφού γυρίσετε να τρέξετε ή να πάτε να κολυμπήσετε σε ένα κολυμβητήριο (αν έχει μείνει κανένα ανοικτό) ή το καλοκαίρι στη θάλασσα. Το δύσκολο είναι να ξεπεράσετε τα οχυρώματα που υψώνει το μυαλό («που να τρέχεις τώρα, είσαι πτώμα, κάνει κρύο»). Αν όμως με μια ηρωική συνειδησιακή έφοδο τα ξεπεράσετε αυτά τα οχυρώματα, σας το λέω, θα ανταμειφθείτε. Η ευεξία, η αυτοπεποίθηση και η καλή διάθεση που θα νιώσετε έχει την φυσική της εξήγηση που λέγεται ενδορφίνες και είναι το φυσικό ναρκωτικό του οργανισμού.
Ισχυρίζομαι ότι η άσκηση είναι σημαντική για τα παιδιά, αλλά πιστεύω ότι είναι εξίσου σημαντική και για τους μεγάλους, ιδιαίτερα στις μέρες μας. Οι λόγοι γνωστοί, δεν θα τους αναφέρω εδώ. Δεν είναι ανάγκη να βγει κάποιος από την πόρτα του παθολόγου ή του καρδιολόγου για να ξεκινήσει την άσκηση. Έχει πολλές ευκαιρίες να την εντάξει στην καθημερινή του ζωή και οι θετικές επιδράσεις δεν αποτυπώνονται μόνο στο χαρτί των εξετάσεων του διαγνωστικού κέντρου.
Δοκιμάστε μια φορά πριν πάτε στη δουλειά ή αφού γυρίσετε να τρέξετε ή να πάτε να κολυμπήσετε σε ένα κολυμβητήριο (αν έχει μείνει κανένα ανοικτό) ή το καλοκαίρι στη θάλασσα. Το δύσκολο είναι να ξεπεράσετε τα οχυρώματα που υψώνει το μυαλό («που να τρέχεις τώρα, είσαι πτώμα, κάνει κρύο»). Αν όμως με μια ηρωική συνειδησιακή έφοδο τα ξεπεράσετε αυτά τα οχυρώματα, σας το λέω, θα ανταμειφθείτε. Η ευεξία, η αυτοπεποίθηση και η καλή διάθεση που θα νιώσετε έχει την φυσική της εξήγηση που λέγεται ενδορφίνες και είναι το φυσικό ναρκωτικό του οργανισμού.
Δοκιμάστε μια φορά αντί να τα πείτε με την/τον σύντροφό σας σε μια καφετέρια, να το κάνετε με έναν περίπατο. Βάλτε τη φόρμα σας και πείτε τα περπατώντας. Είναι εξίσου ρομαντικό σας πληροφορώ και μη διστάσετε να το προτείνετε στο έτερο ήμισυ. Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να κάνουν και βόλτα με τα ποδήλατά τους (εντάξει Γιώργο Αμυρά, το πέρασα το μήνυμα…).
Για τα μεγάλα αγόρια είναι αρκετά συνηθισμένο να συνδυάζεται η άσκηση με το παιχνίδι παίζοντας ποδόσφαιρο (π.χ. 5x5) και μπάσκετ σε ημι- οργανωμένες ομάδες. Μην μας μαλώνετε κυρίες μου, αυτή η παράταση της παιδικής ηλικίας είναι αναζωογονητική, αρκεί να μην ξεπερνάμε το μέτρο. Απέναντι δεν είναι η αντίπαλη ομάδα, αλλά ο αμείλικτος χρόνος που προσπαθούμε να ξεγελάσουμε. Από την άλλη τα μεγάλα κορίτσια όλο και περισσότερο γεμίζουν τα γυμναστήρια. Η γυμναστική παίζει κι εκεί τον αγχολυτικό της ρόλο και τονώνει την αυτοπεποίθηση. Ποτέ δεν έχω δει γυναίκα να γυρνάει γκρινιάρα από το γυμναστήριο. Κάτι λέει αυτό…
Οι γονείς δοκιμάστε επίσης αν πηγαίνετε τα παιδιά σας σε γήπεδο, κολυμβητήριο κ.λ.π., αντί να κάτσετε στις κερκίδες να τα καμαρώνετε ή στην καφετέρια περιμένοντας να τελειώσουν, να το εκμεταλλευτείτε για να γυμναστείτε κι εσείς. Το πιο εύκολο είναι να οργανωθείτε σε παρέες με άλλους γονείς για έναν περίπατο. Αν δεν βρείτε κανέναν τότε φορέστε τα ακουστικά του mp3 και περπατήστε μόνοι σας (οι πιο τολμηροί μπορούν να τρέξουν κιόλας).
Προσοχή όμως συναθλητές και συναθλήτριες, δεν πρέπει να υπερβάλλουμε. «Μέτρον άριστον» που έλεγαν και οι πολυλογάδες πρόγονοί μας (…τα είπαν όλα και δεν άφησαν κάτι και για μας ρε γαμώτο). Υπάρχουν περιοχές Natura του σώματος (αρχοντοκοιλίτσα, μαγουλάκια, «πιασιματάκια» κ.λ.π.) οι οποίες είναι προστατευμένες και δεν πρέπει σώνει και καλά να τις «κτίσουμε» κι αυτές. Τις προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού για να μην εξαφανιστούν τελείως και χάσουμε τη γοητεία μας. Το φυσιολογικό είναι κι ωραίο.
Σιγά-σιγά η άσκηση θα σας γίνει συνήθεια, θα την αναζητάτε. Όπως κι εγώ, που μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμού τώρα ανακαλύπτω το πραγματικό νόημα του αθλητισμού (χωρίς το απαιτητικό «πρωτ-» μπροστά) : να αθλείσαι για τον εαυτό σου, χωρίς στόχους και το επακόλουθο άγχος. Το ευτύχημα είναι ότι ο γιός μου μ’ έχει περάσει στο μπόι (σιγά το κατόρθωμα ρε Φασούλα θα σκεφτείτε κάποιοι γελώντας από μέσα σας…), κι έτσι ότι φόρμα, φούτερ, μπλούζα δεν του κάνει πια την παίρνω εγώ και κάνω και το τζόβενο. Η αγαπημένη μου άσκηση τελευταία είναι να τρέχω στο διάδρομο που έχω πάρει σπίτι για ένα μισάωρο περίπου, όποτε καταφέρω να ξεκλέψω χρόνο. Το κόλπο για να μην βαριέμαι είναι να βλέπω συγχρόνως ταινίες ή σειρές στο laptop που στήνω μπροστά. Μου αρέσει το σινεμά (τρέμετε κ. Κοκκίδη και κ. Κουτσογιαννόπουλε, σε λίγο θα αρχίσω και τις κριτικές) κι έτσι συνδυάζω το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Σε τρεις-τέσσερις συνέχειες βλέπω μια ταινία και σε δύο συνέχειες ένα επεισόδιο. Τώρα τελευταία παρέα μου κάνει η σειρά «24» που δεν την είδα ποτέ στην τηλεόραση. Έχοντας ήδη τους επτά κύκλους, η σειρά άνετα θα μου κάνει παρέα ως το καλοκαίρι. Μάλιστα, μετά τα πρώτα επεισόδια, το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι ο καλύτερος προσωπικός γυμναστής δεν είναι τελικά άλλος από τον ένα και μοναδικό …Τζακ Μπάουερ*! Δεν χαλαρώνει ποτέ και με τρέχει κι εμένα. Φτού να μη σε ματιάξω Τζακ, ο Θεός να μου κόβει θερμίδες και να σου δίνει χρόνια …
*Ο ήρωας που υποδύεται ο Κήφερ Σάδερλαντ στη σειρά «24»
Για τα μεγάλα αγόρια είναι αρκετά συνηθισμένο να συνδυάζεται η άσκηση με το παιχνίδι παίζοντας ποδόσφαιρο (π.χ. 5x5) και μπάσκετ σε ημι- οργανωμένες ομάδες. Μην μας μαλώνετε κυρίες μου, αυτή η παράταση της παιδικής ηλικίας είναι αναζωογονητική, αρκεί να μην ξεπερνάμε το μέτρο. Απέναντι δεν είναι η αντίπαλη ομάδα, αλλά ο αμείλικτος χρόνος που προσπαθούμε να ξεγελάσουμε. Από την άλλη τα μεγάλα κορίτσια όλο και περισσότερο γεμίζουν τα γυμναστήρια. Η γυμναστική παίζει κι εκεί τον αγχολυτικό της ρόλο και τονώνει την αυτοπεποίθηση. Ποτέ δεν έχω δει γυναίκα να γυρνάει γκρινιάρα από το γυμναστήριο. Κάτι λέει αυτό…
Οι γονείς δοκιμάστε επίσης αν πηγαίνετε τα παιδιά σας σε γήπεδο, κολυμβητήριο κ.λ.π., αντί να κάτσετε στις κερκίδες να τα καμαρώνετε ή στην καφετέρια περιμένοντας να τελειώσουν, να το εκμεταλλευτείτε για να γυμναστείτε κι εσείς. Το πιο εύκολο είναι να οργανωθείτε σε παρέες με άλλους γονείς για έναν περίπατο. Αν δεν βρείτε κανέναν τότε φορέστε τα ακουστικά του mp3 και περπατήστε μόνοι σας (οι πιο τολμηροί μπορούν να τρέξουν κιόλας).
Προσοχή όμως συναθλητές και συναθλήτριες, δεν πρέπει να υπερβάλλουμε. «Μέτρον άριστον» που έλεγαν και οι πολυλογάδες πρόγονοί μας (…τα είπαν όλα και δεν άφησαν κάτι και για μας ρε γαμώτο). Υπάρχουν περιοχές Natura του σώματος (αρχοντοκοιλίτσα, μαγουλάκια, «πιασιματάκια» κ.λ.π.) οι οποίες είναι προστατευμένες και δεν πρέπει σώνει και καλά να τις «κτίσουμε» κι αυτές. Τις προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού για να μην εξαφανιστούν τελείως και χάσουμε τη γοητεία μας. Το φυσιολογικό είναι κι ωραίο.
Σιγά-σιγά η άσκηση θα σας γίνει συνήθεια, θα την αναζητάτε. Όπως κι εγώ, που μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμού τώρα ανακαλύπτω το πραγματικό νόημα του αθλητισμού (χωρίς το απαιτητικό «πρωτ-» μπροστά) : να αθλείσαι για τον εαυτό σου, χωρίς στόχους και το επακόλουθο άγχος. Το ευτύχημα είναι ότι ο γιός μου μ’ έχει περάσει στο μπόι (σιγά το κατόρθωμα ρε Φασούλα θα σκεφτείτε κάποιοι γελώντας από μέσα σας…), κι έτσι ότι φόρμα, φούτερ, μπλούζα δεν του κάνει πια την παίρνω εγώ και κάνω και το τζόβενο. Η αγαπημένη μου άσκηση τελευταία είναι να τρέχω στο διάδρομο που έχω πάρει σπίτι για ένα μισάωρο περίπου, όποτε καταφέρω να ξεκλέψω χρόνο. Το κόλπο για να μην βαριέμαι είναι να βλέπω συγχρόνως ταινίες ή σειρές στο laptop που στήνω μπροστά. Μου αρέσει το σινεμά (τρέμετε κ. Κοκκίδη και κ. Κουτσογιαννόπουλε, σε λίγο θα αρχίσω και τις κριτικές) κι έτσι συνδυάζω το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Σε τρεις-τέσσερις συνέχειες βλέπω μια ταινία και σε δύο συνέχειες ένα επεισόδιο. Τώρα τελευταία παρέα μου κάνει η σειρά «24» που δεν την είδα ποτέ στην τηλεόραση. Έχοντας ήδη τους επτά κύκλους, η σειρά άνετα θα μου κάνει παρέα ως το καλοκαίρι. Μάλιστα, μετά τα πρώτα επεισόδια, το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι ο καλύτερος προσωπικός γυμναστής δεν είναι τελικά άλλος από τον ένα και μοναδικό …Τζακ Μπάουερ*! Δεν χαλαρώνει ποτέ και με τρέχει κι εμένα. Φτού να μη σε ματιάξω Τζακ, ο Θεός να μου κόβει θερμίδες και να σου δίνει χρόνια …
*Ο ήρωας που υποδύεται ο Κήφερ Σάδερλαντ στη σειρά «24»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου